Weer thuis na een onvergetelijke tijd
Na de stevige warme volle omhelzingen van de vrouwen volgen de schattige knuffels van hun kinderen. Armpjes om mijn middel, hoofdjes tegen mijn buik, toch nog een keertje optillen, stoere high fives en kushandjes. Als ik ze aan de hand van hun moeder terug het kamp in zie lopen, blijven deze gezichtjes achterom naar mij kijken en zwaai ik terug naar hun kleine lieve handjes. Ik vraag me af wat er in hun omgaat.
Als ik weer in het busje wil te stappen om voor de volgende shift 8 à 10 vrouwen met hun kinderen naar ShowerPower te brengen, hoor ik iemand achter me: 'Ben jij Nederlands?' Twee aangeslagen toeristen spreken mij aan over hun verbijstering nu ze met eigen ogen een klein stukje van dit verschrikkelijke vluchtelingenkamp zien. Terwijl ik even met ze praat, komt er alweer een jochie van 7 jaar naar me toe. Al wijzend maakt hij mij duidelijk dat zijn moeder in een klein streepje schaduw op mij staat te wachten en ik rijd naar haar toe.
Gisteren op de luchthaven kom ik deze zelfde toeristen tegen en ik vertel dat ik ook terugvlieg na twee weken. 'Huh??? Twee weken? Het was duidelijk dat die kinderen gek op je waren! We dachten dat je daar in ieder geval al maanden was!'
Ja, met alle immens veel snel op elkaar volgende indrukken voelt het inderdaad of ik maanden op Lesbos ben geweest maar ik ben gewoon weer thuis ben nu na 14 dagen. De bloemen voor mijn raam bloeien nog steeds zo mooi zoals ik ben weggegaan. De gruwelijke realiteit is dat deze kinderen en hun ouders echt al maanden in het kamp zijn zonder voor enig vooruitzicht wat de toekomst ze zal brengen.
Net als deze toeristen ben ik ontdaan. De wereld voelt kleiner. Het is geen ver van mijn bedshow meer. Ik heb in 'the olive grove' - ook wel 'the jungle' genoemd - rondgelopen, een strook tenten opgezet naast Moria. Het grootste vluchtelingenkamp op Lesbos gebouwd voor 3000 mensen waar nu samen met the jungle 8487 personen verblijven voor onbepaalde tijd. Gisteren bijvoorbeeld zijn er op dit eiland 7 boten inhoudende 293 mensen aangekomen. 's Ochtends om 8 uur zag ik een deel van hen bij het hek van de ingang liggen onder een soort jute dekens. Het was niet op TV. Het was recht voor mijn ogen. F*cking oneerlijk. Alleen maar omdat ze op een levensgevaarlijke plek op de wereld zijn geboren.
De afgelopen twee weken heb ik in onvergetelijk vrijwilligerswerk gedaan bij Showerpower, een NGO waar vrouwen en kinderen een veilige plek vinden, warm kunnen douchen en even kunnen bijkomen. Een diepe buiging voor deze geweldige, hartverwarmende organisatie. Wat een voorbeeld in menselijkheid. ❤
De komende tijd ga ik voor mezelf eerst laten bezinken wat ik eigenlijk heb meegemaakt. Hoe ik dit mijn toekomst mee in neem, weet ik nog niet. Maar één ding is zeker: wordt vervolgd.
Voor meer info of donaties: www.showerpower.eu.
(PS: mocht je nu denken 'Misschien wil ik er ook wel heen om te helpen.' GA. ❤)
Jansje Koren werkte als vrijwilliger voor ShowerPower, een paar kilometer van vluchtelingenkamp Moria op Lesbos.
