Wat is jouw gevoelsfoefje?
Van mijn vierentwintigste tot mijn dertigste heb ik zes en een half jaar op Curaçao gewoond. Op een gegeven moment had ik zes honden. Deze lieve roedel maakte toentertijd mijn huis mijn thuis. De oudste, Jazz, was een kruising tussen een Mechelse herder en een Chowchow. Prachtig, hij leek wel een leeuw, statig én ondeugend tegelijkertijd. Shari was ‘de moeder’ van het stel en vooral de kleintjes zochten bij haar de koestering. Bronzie was een zwervertje. Tijdens zijn zwerversbestaan was er olie over hem heen gegooid waardoor zijn ruggetje zwaar verminkt was. Door deze beschadiging werd hij maar niet geadopteerd vanuit het dierenasiel en belandde hij, gelukkig, bij mij thuis. Hij hield heel erg van spelen, leerde je hem een trucje dan kon hij dit voordat je met je ogen had geknipperd. Danou was heel onzeker, kon zich daardoor wat jaloers gedragen. Af en toe had ze simpelweg gewoon extra zachte veilige aandacht nodig. Gaia was een schoonheid, met haar sneeuwwitte vachtje en fonkelzwarte ogen straalde zij in tederheid. Tenslotte was daar nog Loki, een kruising tussen een Jack Russell en chihuahua. Hij was duidelijk de kleinste maar met zijn stoere karaktertje dacht hij dat hij de grootste was. Dit gedrag bracht natuurlijk geweldige taferelen met zich mee.
Ondanks dat ze natuurlijk niet konden praten, kon ik met ze lezen en schrijven. Zij communiceerden met mij op een manier waar geen woorden voor nodig waren en ik kon in deze helderheid hun geheel verstaan.
Deze wijze van contact herken ik ook bij mijn kleinste nichtje van bijna twee jaar. Nu kan ze al aardig haar zegje doen. Maar ook toen ze nog niet kon praten, deed ze zeker niet onder voor haar twee oudere broertjes die gezellig de oren van je hoofd kletsen. Ze maakte contact met mij op een laag die verder gaat dan de gesproken taal.
Binnenkort ben ik deelnemer op een hele mooie fijngevoelige massagedag en toen ik me hiervoor opgaf kwam ik dit mechanisme ook tegen. Op deze dag is het namelijk de bedoeling dat je met een partner komt. De organisator wist dat ik graag mee wilde doen en omdat er nog iemand was die zich graag wilde aansluiten, stelde ze voor dat we samen voor die dag wellicht een setje konden vormen. We kenden elkaar niet dus zou het handig zijn om elkaar eerst even te spreken. Zo werden de telefoonnummers uitgewisseld. Na een fijn telefoongesprek besloten we om binnenkort samen naar deze fijne sensitieve dag van aanraking te gaan. Afsluitend aan het gesprek, hoorde ik mezelf zeggen: “Eigenlijk wilde ik gewoon even je stem horen”. Ik realiseerde me dat mijn gevoel niet berustte op de woorden die waren uitgesproken maar dat mijn beslissing was gemaakt door de klank van de stem van de ander. Iets wat blijkbaar veel verder gaat dan de tekst.
Net zoals het bijgaande plaatje natuurlijk. Oogcontact zegt alles, letterlijk alles.
In bovenstaande voorbeelden spreek ik over een instinctief intuïtief diepe laag resonerend in je hart en lijf tot in het DNA van je ziel. Een weten, heel oer en primair, misschien zelfs wel de bron van het bestaan? Noem 't: Gevoel. Datgene wat contact tussen alles en iedereen mogelijk maakt en zuivere verbinding kan zijn. Dieren en kinderen zitten er al. Wij volwassen niet zomaar. Hoe ouder ik word, hoe meer ik ga zien dat dit niet vanzelfsprekend is en hoe speciaal dit eigenlijk is. Ik merk bijvoorbeeld dat als ik echt werkelijk vanuit de grond van mijn gevoel in contact ben met de ander, ik echt heel bewust kan ervaren hoe geweldig dit ertoe doet - ook als het contact niet per se fijn is.
Zelf heb ik deze laag ooit ontdekt en heel erg kunnen laten groeien door me te laten masseren. Ik weet nog de eerste keer dat ik gemasseerd werd en zelfs een beetje schrok. Door in alle veiligheid en rust via de aanraking van mijn lichaam het wezenlijke in mezelf de aandacht te geven, kreeg mijn gevoel steeds meer de vredige ruimte. Kon het vervolgens lekker verankeren en kon ik steeds meer gerust vanuit deze aanvoelende basis in eerlijk authentieke verbinding met de ander. Voor mij magnifiek en intens betekenisvol.
Ik ben dan ook blij hoe ik mijn zintuig: tastzin, gebruikte voor mijn eigen levenslust en levenszin. Ben heel benieuwd naar jullie ervaringen. Op welke wijze ontdek jij dat je je gevoel de aandacht geeft die het verdient en hoe merk je dat je dit meeneemt in het contact met de ander? Wat is jouw essentiële gevoelsfoefje? Welke zintuigen zet jij in om lekker in het leven te staan? Vertel, ik ben heel benieuwd!
