Mama... alsjeblieft...

MAMA… ALSJEBLIEFT…
Hij staat haar aan te kijken, zijn ogen knallen bijna uit zijn oogkassen, zo strak kijkt hij naar haar. Niets maar dan ook niets van haar ontsnapt aan zijn minutieus onderzoek. Hij staat strak van de spanning, zijn rug kaarsrecht en schouders op volle breedte, zijn handen gebald en dan weer geopend hangen langs zijn lijf. Zijn ademhaling is vlak met soms opeens een hele diepe zucht. Op zijn gezicht lees ik alles af.
In de ruimte staan zeker negen andere mensen in doodse stilte. De spanning is te snijden en lijkt vol elektriciteit. Niemand beweegt of zegt wat. Het lijkt alsof ze allemaal met zichzelf bezig zijn behalve hij. Hij staat daar strak naar haar te kijken, de vrouw tegenover hem. Zij staat licht gebogen, iets door haar knieën gezakt, het haar hangt voor haar gezicht. Ze kijkt naar de grond in een wanhopige poging zich nog een houding te geven. Haar armen bewegen in een vertraging als wil zij hem aan raken en toch ook weer niet. Haar handen gaan open en dicht in een ritme op muziek die alleen zij hoort.
Er staat een man links van haar. Hij heeft zijn ogen gesloten in een treurig gelaat en staat als een zoutzak in elkaar gebogen. Hij lijkt tot niets meer in staat. Zijn armen hangen langs zijn lijf alsof ze er niet meer toe doen. Vlak in zijn buurt staat een vrouw op een stoel en ze kijkt meewarig over iedereen heen. Ze kijkt naar mij met een triomfantelijk glimlachje dat zo lijkt om kan slaan in een venijnige uithaal. Ze kruist demonstratief haar armen voor zich en bekijkt iedereen nog eens afkeurend. Heel tevreden knikkend torent ze boven iedereen uit. Twee andere mensen leunen tegen elkaar in een uitgebluste houding met de ogen gesloten. Ze hangen tegen elkaar en zouden omvallen als ze elkaar niet steunden. Ze lijken te overleven.
Achter de vrouw staan een man en vrouw met de ruggen naar elkaar toe, stille, bijna neutrale gezichten waarop de sporen van tranen nog te zien zijn. De ruggen zo recht dat het bijna te pijnlijk is om te zien. 
Eén andere man staat ver in de hoek van de ruimte achter hem, hij kijkt niet. Zijn kin rust op zijn borst en zijn armen heeft hij gekruist voor zijn borst. Van tijd tot tijd haalt hij diep adem in een diep timbre. Hij straalt iets uit dat iedereen van hem weg blijft.
De laatste andere man staat vlak naast hem, daar in het midden van de ruimte. Hij kijkt naar de man en dan weer naar de vrouw in de meest onschuldige beweging met knipperende ogen alsof hij iets ziet wat hij niet eerder heeft gezien.
Het is oorverdovend stil. De wijzers van het klokje klinken luid en de koffiemachine maakt niet eerder gehoorde geluiden.
En ik, ik zit in mijn fauteuil. Ik zie het helemaal en allemaal als een film voor mij afspelen. Dit is waar hij het de hele tijd over heeft gehad, over dit moment. Dit moment waarop hij de waarheid zou openbaren zei hij. 
Ik laat de stilte eeuwig voortduren.
‘Ik kan het niet’ zegt de man opeens waarmee hij de stilte verscheurt alsof het rijstpapier is. ‘Ik kan het niet’ schreeuwt hij en kijkt mij aan alsof ik hem veroordeeld heb tot zijn handelen. 
‘Dit is wat jij wilde’ zeg ik, ‘Dit is wat je doet. Jij staat daar als een drie –vierjarig jongentje te stampvoeten dat je iets van haar wilt. 
En kijk… kijk naar haar. Kan zij jou iets geven?’
Het is een gegeven dat wij vaak van onze ouders iets willen wat zij ons niet kunnen geven. Gewoon om het simpele feit dat zij het niet hebben. Zij hebben het niet gekregen of geleerd van hun ouders dus hebben ze het niet. Zij hebben ook niet geleerd in hun leven of gekregen en soms gaat dit generaties terug.
Die acceptatie van ons, dat zij het niet hebben, is een hele lastige want als klein magisch kind dichten wij onze ouders alle zaken toe die er toe doen opdat ook wij die zaken gaan krijgen. In de volle overtuiging dat de moeder in staat is om het kind bakken vol met liefde te geven zien we vaak het kind stampvoetend en eisend voor de moeder staan. Zo ook in deze opstelling. De volwassen man ziet dan eindelijk wat hij doet en zegt dat hij het niet kan. Wat hij vergeet is het innerlijk kind in hem te troosten en bij de hand te nemen.
De man kijkt mij vertwijfeld aan en vraagt, net zoals zijn kleine kind, ‘Wat moet ik doen?’
‘Niets’ is mijn antwoord, ‘Kijken en voelen’. Ik vraag de vrouw, de moeder zich om te draaien naar haar ouders en tegen haar ouders te fluisteren ‘alsjeblieft…’ 
Op datzelfde moment draaien de ouders zich naar haar toe en de grootmoeder zegt ‘ik heb het niet, dat wat ik heb, heb ik je gegeven.’ 
Ik vraag de overgebleven vier vrouwen die nog op de bank zitten in een lijn achter de grootmoeder te gaan staan . In deze vrouwenlijn vraag ik minimaal één vrouw zover terug te gaan dat zij weer liefde kan voelen. De laatste twee vrouwen zeggen dat te kunnen en ze stralen dat ook uit. Ik vraag de vrouwen hun liefde en hun voorbeeld door te sturen naar de grootmoeder. We zien direct wat zulke energie doet. De grootmoeder ontspant zich en leunt verstild tegen haar moeder aan. Ik moedig hen aan om de liefde te laten stromen. De moeder van de man kijkt naar haar moeder, dan naar mij en weer naar haar moeder. Ze kijkt naar mij en fluistert bijna bedeesd ‘Mag ik ook?’ Ik zeg alleen ‘Neem je plek in’ en vrijwel onmiddellijk laat ze zich opnemen in de vrouwenlijn en ook zij leunt tegen haar moeder aan. De kracht van de vrouwenlijn vervult de ruimte, de liefde die eindelijk weer stroomt is gewoon te voelen en bijna aan te raken.
Tegen de man zeg ik ‘Vraag maar… Mama… alsjeblieft’ Vol ongeloof staart hij mij aan. ‘Zo makkelijk?’ vraagt hij vol verbazing en wantrouwen. ‘Ja’ zeg ik, ‘zo makkelijk’
Het duurt even voordat het geloof in hem in gedaald. Ondertussen kijkt zijn moeder nu vol liefde naar hem en strekt haar armen uit. ‘Nu pas kan ik je geven wat je nodig hebt. Ik kon het niet eerder.’ Tergend langzaam komt hij steeds dichterbij zijn moeder, vol ongeloof. Pas na lange tijd omarmt hij zijn moeder alsof ze een porseleinen pop is die hij zou kunnen breken. Het ongeloof straalt van hem af. ‘Je hoeft niets te denken’ zeg ik, ‘alleen maar voelen, zonder oordeel, zonder verwijt, gewoon voelen.’ Ik duw hem helemaal in de armen van zijn moeder. Ik laat ze staan en doe niets.
In de ruimte ontstaat een andere sfeer, een sfeer van verwachting, hoop en dan vol vertrouwen. We kijken allemaal toe, we kijken naar de man en vrouw, we zien het jongetje dat eindelijk in de armen is van zijn moeder. Na een tijdje, wat eeuwen lijkt te duren, ontspant de man zich langzaam en beginnen zijn schouders te schokken. ‘Ogen open, haal adem door je mond’ zeg ik tegen de man terwijl hij onbedaard en onbeheerst zijn verdriet laat gaan. 
Na een paar minuten zie ik hem zich vermannen en uit de armen van zijn moeder gaan. Hij kijkt mij aan, verward, verwijtend, ongelovig en verdrietig. ‘Dit is de kracht van een familieopstelling’ zeg ik, ‘Het is niet je alledaagse realiteit. Het is wel de energetische werking die je voelt en ervaart. Kijk naar je oma en kijk terug naar je eigen beweging, voel. Daar zit je kracht’
Familieopstellingen is een krachtig en succesvol middel om inzichten te verwerven in de overtuigingen en patronen van je familie, in je gevoelens waarbij je onderscheid leert maken in je eigen gevoelens en overgenomen gevoelens.
Ik ben elke keer weer diep onder de indruk van het vertrouwen dat zichtbaar is in elke opstelling.