Gaten in je ziel? Gezond egoïsme is de oplossing!

Onze gaten in onze ziel zijn het resultaat van een innerlijke fragmentatie. Onze gaten in onze ziel, die oude en miserabele reisgenoten, komen aan het oppervlak in ons denken als:

a) er is iets mis met mij en daarom deug ik niet;

Of: b) ik moet veranderen en een ander mens worden om geaccepteerd te kunnen worden.

Het goede nieuws is dat dit slechte nieuws niet waar is.

Gezond egoïsme is de oplossing voor de gaten in onze ziel. Die innerlijke fragmentatie kan geheeld worden door zelf onze eigen aandacht, mildheid en mededogen te richten op ons gemis. Hier jezelf volledig centraal stellen om te integreren wat los is geraakt is gezond egoisme! Het is een ambacht dat je kunt leren.

In onze maatschappij waart een mysterieus fenomeen rond. Als modern, rationeel verlicht mens begrijpen we nog maar weinig van onze innerlijke processen en strevingen die juist metafysisch en symbolisch boven borrelen. De natuurwetenschappen bieden ons ongelofelijk gedetailleerde kennis over cellen en atomen en het heelal. Op een fysisch niveau zijn we zoveel te weten gekomen. Maar kennen we onszelf?

Als we echt eerlijk in ons binnenste naar binnen kijken dan voelt het soms alsof we gaten in onze ziel hebben. Zo afgescheiden en vervreemd voelt dat. Uit de genade geworpen. Ontheemd. Verlaten. Leeg. Zinloos.

We lijken het contact verloren te hebben met onze zielenlijn. Onze psyche, onze mind is miljoenen jaren oud en omvat veel meer dan onze ratio alleen kan bevatten.

“Ik denk dus ik ben” werd de oneliner van de Verlichting. De periode in de westerse geschiedenis waar de breuk optrad in ons bewustzijn, doordat de ratio zoveel wijzer werd geacht dan ons metafysisch gewaarzijn en ons symbolisch bewustzijn.

“Ik ben, en kan ook denken” zou als nieuwe oneliner misschien onze redding kunnen zijn. Ons volledige potentieel omvat ook metafysische en symbolische componenten. Het omvat ook de mogelijkheid te schouwen, dat is iets anders dan kijken. En kennen, dat is iets anders dan weten. Kennen is zelf een spiegel van de dingen zijn, de dingen in jezelf opnemen en weerspiegelen.

Voor ware zelfkennis is ons denken een ontzettend belangrijk hulpmiddel. Met ons denken kunnen we analyseren, logica herkennen en aanbrengen, wegen en beoordelen. Ons denken is onmisbaar, maar niet soeverein.

Nu wij als maatschappij zoveel bereikt lijken te hebben is het toch steeds onze schaduw die ons pootje haakt. “Ik ben ook mijn schaduw”. Ik ben ook de dingen die ik niet kan of wil zien. Maar als ik ze niet zie, zijn ze nog niet weg. Om de ratio heen, borrelen stukjes schaduw omhoog die zorgen voor angst en onrust.

“Alles zien is alles begrijpen”, en zelfs alles vergeven als het gaat om het zien van de ware aard der dingen. Als wij onze ratio verheerlijken en alles wat niet ratio is wegdrukken, dan bouwen we geheel zelfstandig weer aan een flink stukje schaduw in onszelf. En in onze maatschappij.

Ieder mens ontwaakt op een innerlijke reis: in het donker. In het blind tasten. In het niet weten. In het hebben van een verlangen, maar de weg naar huis nog niet weten.

Dat we dat als negatief ervaren, ervaren we omdat we eigenlijk heel goed weten hoe het wel kan zijn. In onze zielenlijn, in ons metafysisch en symbolisch bewustzijn ligt de loepzuivere wetenschap van onze bestemming. Van onze ware aard. Van thuis zijn bij onszelf en in de wereld. Van eigen waarde en van liefde. Van verbondenheid en ontspanning. Van vreugde en levenslust.

Onze gaten in onze ziel, die oude en miserabele reisgenoten, komen aan het oppervlak in ons denken als:

a) er is iets mis met mij en daarom deug ik niet;

Of: b) ik moet veranderen en een ander mens worden om geaccepteerd te kunnen worden.

Door deze overtuigingen gaan we ook geloven dat we dus geen recht hebben op blijheid, geluk, vervulling, succes, geld, fijne relaties, gezondheid, voorspoed. Maar deze overtuigingen zijn eigenlijk alleen maar misvattingen, omdat de gedachten een resultaat zijn van onze verwonding van onze ziel. Het is de manier waarop naar boven borrelt dat er wat werk aan de winkel is. Dat is de boodschap: er is een afwezigheid van harmonie, op dit stukje. Repareer het!

Onze gaten in onze ziel zijn het resultaat van een innerlijke fragmentatie. Op een gegeven moment in je geschiedenis heeft een deel van jouw essentie zich verstopt of teruggetrokken. Toch in die situatie blijven kon niet meer, het was te erg. Ook al trok je je uit jezelf terug: je deed het beste wat je kon, want je beschermde jezelf.

Bijvoorbeeld bij een traumatische gebeurtenis of een grote schok voor je geest of je lichaam. Denk maar aan een tierende, razende ouder tegen een piepklein mensenkind. Waar moet je heen? Denk maar aan incest: waar moet je heen? Of een pak slaag? Dag in dag uit? Of genegeerd of vernederd worden als klein mensenkind: daar ben je liever ook niet bij elk moment. Toch?

Bijvoorbeeld ook de collectieve onwetendheid waardoor de ware aard van een mensenkind niet gezien, gehoord of gekend wordt. Dit levert alleen maar verliezers op, cultureel en individueel. Niet de heelheid van mensen kennen, verminkt iedereen. Hier leidt de lamme echt de blinde.

Het is een nieuwe worsteling naar bewustzijn dat nu, in onze maatschappij, oog is voor de heelwording van onszelf. Relatief recent keurden we met onze wetgeving kindermishandeling af. Dat is al zo’n grote transformatieve stap in onze ontwikkeling. Zeggen: tot hier en niet verder.

Onze gaten in onze ziel komen verwrongen aan het licht in onze overlevingsmechanismen. We pantseren onszelf in en kapselen onze pijn en leegte in. We zetten ons psychisch schrap. We kunnen onszelf narcistisch te groot wanen of depressief blijven overleven. We kunnen twijfelen aan wie we echt zijn en worstelen met onze identiteit. Angsten en paniekaanvallen of erger kunnen ons leven saboteren. In ons gedrag kunnen we verlossing zoeken in verslavingen, eetstoornissen, gevaarlijke sporten ed. Of met een ‘codependency’ alle beschadigende patronen uit onze jeugd herleven en blijven herhalen in onze relaties.

Tot het moment dat ons innerlijk een constructief antwoord herkent. Dan begint onze innerlijke reis naar huis pas echt. Ons vertrouwen neemt toe dat oplossingen onder handbereik kunnen liggen.

En stap voor stap verkennen we een pad naar integratie van onszelf, verbinding met onszelf, liefde voor onszelf en zelftransformatie.

Dat is toch hartstikke egoïstisch? Ja zeker! Want dat is ook hartstikke noodzakelijk! Als jij niet voor jezelf zorgt, kun je voor niemand zorgen. Als jij niet van jezelf houdt, kun je van niemand houden. Wees zelf het antwoord dat je in de wereld wilt zien.

Heel worden kan nooit egoïstisch zijn, omdat heelwording alleen maar kan in contact met alle aspecten van onszelf en de wereld om ons heen. En heelwording kan alleen maar in contact met de wijsheid en liefde van onze wijze medemensen, van nu en van vroeger.

Heel worden is nooit egoïstisch omdat jij er echt een mooier mens van wordt. En dat doet iedereen goed!

Het is het meest gezonde egoïsme dat er bestaat!

Zinvol!

Want onvervangbaar!