Er is een tijd van vasthouden en een tijd van loslaten
Geniet jij ook zo van die mooie gele herfstbladeren?
In de natuur is de tijd van loslaten aangebroken. Gelukkig vinden de meeste mensen het heel natuurlijk (hoewel niet per se leuk) dat de zomer een keer ophoudt en - via de herfst - overgaat in de stilte, duisternis en schijnbare levenloosheid van de winter. We vertrouwen erop dat de lente vroeg of laat weer zal aanbreken.
We zijn vertrouwd met de natuurlijke cycli van dag en nacht, eb en vloed, zomer en winter, vasthouden en loslaten.
Maar dat deze natuurlijke cyclus van vasthouden en loslaten zich ook in ONSZELF wil voltrekken, daar zijn we een stuk minder mee vertrouwd. We houden ons er liever niet mee bezig dat bepaalde ideeën, overtuigingen en gewoonten na verloop van tijd hun doel niet meer dienen en zullen moeten worden losgelaten, zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe inzichten, voor het voortdurende proces van groei en ontwikkeling dat LEVEN heet.
We zijn een beetje bang voor de winter in onszelf: die ongewisse periode tussen de oude zekerheid en het nieuwe en onbekende. Die periode waarin we het nieuwe nog niet kunnen zien of bevatten, en we niet weten hoe lang het gaat duren voordat het nieuwe zich zal laten zien.
Omdat we zo gewend zijn om dingen onder controle te hebben, vinden we die ongewisse, onzekere periode beangstigend. We vertrouwen er niet op dat het nieuwe - de lente - zich als vanzelf in ons zal aandienen. Daarom houden we vast aan de voorbije zomer, ook als we voelen dat het tijd is om dingen los te laten. Zo belemmeren we de natuurlijke groeicyclus, en zeulen we, soms jarenlang, oude ballast met ons mee. Waarbij we ons erover verwonderen dat we ons zo moe, vol en druk voelen.
Maar net zoals zaden pas goed kunnen ontkiemen na de winter, zo kunnen nieuwe inzichten ook pas ontkiemen na een periode van stilte, van duisternis, waarin we zoekende zijn en het nog niet zo helder is allemaal. Waarin we onze aandacht meer naar binnen richten om te kunnen ervaren en ontwarren wat zich daar afspeelt.
Laat je deze herfst eens door de natuur uitnodigen om wat oude ballast los te laten – diep van binnen weet je wel welke ballast dat is, ook al is het misschien moeilijk precies onder woorden te brengen.
Misschien is het voor jou tijd om te stoppen met jezelf klein te houden. Of misschien hoef je je niet meer voortdurend aan te passen. Zonder ballast laat je misschien je grenzen niet meer zo makkelijk overschrijden, en stop je met dingen doen die je eigenlijk niet meer wilt. Zo kun je allerlei gevolgen ervaren, voor iedereen anders.
Laat je inspireren door de verstilling in het bos en sta jezelf wat meer rust toe. Keer je aandacht wat meer naar binnen, en maak ruimte voor wat zich daar aandient. Geef wat meer toe aan je verlangens en spontane neigingen. Geef die sluimerende nieuwe inzichten de kans om te ontkiemen en aan kracht te winnen. De natuur doet de rest, en laat het vanzelf weer lente worden.
