Dit is de perfecte blog (nope)

Na een half uur betrap ik mezelf op een oude valkuil: het moest weer eens perfect zijn. En in plaats van perfectie was er vooral een prachtig leeg scherm en een klok aan de muur die telkens als ik keek wéér tien minuten was opgeschoven. Laat mij je meenemen in het proces waardoor ik geen Perfectie maar een Lege Pagina creëerde.

Scrollen door andere blogs
Dat kan inspirerend zijn. Vandaag echter niet. De ene na de andere ‘geweldige’ blog kwam langs. Iedereen op de social media leek gevatter, slimmer en origineler dan ik. Wat ging ik in hemelsnaam toevoegen aan de oneindige stroom meningen, ontboezemingen en motiverende peptalk? Niemand zou toch zeker de tijd nemen om mijn stuk tekst te lezen? Laat maar…

Nadenken vanuit het doel
Mijn doel was: vanavond vóór 20.00 uur staat er een nieuwe blog online. Je wilt als ondernemer tenslotte actueel zijn, telkens iets nieuws plaatsen om oude en nieuwe sitebezoekers te prikkelen. Gevolg: mijn focus lag niet meer op een leuk, creatief proces. Er was geen ruimte meer om te voelen: welk onderwerp word ik blij van? Waar voel ik urgentie om over te praten? Nee, het was puur doelgericht. Als er een onderwerp bij mij op kwam gaf ik mezelf niet de ruimte om te voelen, het bleef zuiver rationeel. Waardoor ik niet enthousiast werd en de creatieve tekst niet ging stromen.

Wat weet ik daar nou van?
Ook een leuke als je jezelf wilt verlammen. Ik bepaalde zelf nog voor ik een letter op papier had gezet dat ik eigenlijk niets had toe te voegen. Er waren veel betere, slimmere, meer ervaren experts. Dus als ik iets zou schrijven zou ik door de mand vallen. Ik kon de commentaren al horen. Zie je wel, ze weet er niets van. Ze noemt zichzelf dan wel counsellor maar heb je die laatste blog gelezen? Dat kan ik beter hoor…

Wanneer verlam jij jezelf?
Kortom, binnen een half uur had ik mezelf volledig verlamd. Geen tekst op het scherm, geen goed gevoel over mezelf en verspilde tijd. Tot ik dacht: ha, maar dáár voel ik wat bij, behóórlijk wat. En ik weet één ding zeker: ik ben niet de enige die dit voelt. Dit keer gaat het over een blog, maar wanneer voelde jij je voor het laatst zo verlamd dat je zweeg terwijl je wilde spreken? Iets niet deed terwijl je het heel graag wilde? Was het bij die ene belangrijke vergadering waar je dacht: ‘vast een domme opmerking’? Het onderhandelingsgesprek voor die nieuwe baan waarbij je zei ‘akkoord’ terwijl je wilde onderhandelen over je salaris? Of weerhield angst voor afwijzing je van het zeggen van ‘ik heb je lief’?

Op het spel
Zodra er veel op het spel staat kunnen we onszelf verlammen. De prijs is hoog maar het risico ook. Zo zonde, want ja, je loopt het risico er een potje van te maken, afgewezen te worden of ‘nee’ te horen. Maar je mist tegelijk het plezier van jezelf laten zien, de energie die het geeft en de voldoening. En die voldoening zit ‘m niet alleen in een geslaagde poging. Voldoening haal je uiteindelijk uit het doen op zich.

Dit helpt mij als ik weer eens dreig mezelf te verlammen:
•    bewustwording: oh jee, daar ga ik weer. Vaak komt die bewustwording als ik besef dat ik in een kringetje blijf draaien en dat mijn lichaam ´afhaakt´- ik ben niet meer fysiek betrokken bij wat ik doe. Een tikkende vinger op de tafel, onrustige benen, om mij heen kijken, etc.
•    kwetsbaar durven zijn: weten dat ik het eng vind en het tóch doen. Om dat te kunnen moet ik eerst aan mezelf toegeven dat ik het eng vind. Want als ik mezelf ook nog eens ga veroordelen om mijn angst is het einde helemaal zoek. Ik zorg dan een beetje voor mezelf zoals een troostende ouder: kom maar, je angst mag er zijn, niets om je voor te schamen.
•    lief zijn voor negatieve gedachten: als ik in actie wil komen en ik voel allerlei belemmerende gedachten opkomen, luister ik er niet meer naar. Ik duw ze niet weg, ik herken ze en snap dat ze mij willen beschermen voor gezichtsverlies. En ik denk ‘dankjewel en tóch doe ik het’.

Fail gloriously!
Tot slot: realiseer je dat perfectie, áls het al bestaat, hartstikke saai is. Wat maakt iets uniek, interessant, mooi of aantrekkelijk? Juist dat ene rafelrandje, het afwijkende. Want misschien blunder je, maar… niemand kan zo blunderen als jij. Of, om actrice Cate Blanchett te citeren: ‘If you know you are going to fail, then fail gloriously!’.

Meer lezen over hoe we onszelf kunnen ´gijzelen´ én over manieren om dit te voorkomen of eruit te ontsnappen? Lees dan George Kohlrieser´s ‘Laat je niet gijzelen’.
Herkenbaar? Laat hieronder een berichtje achter!

foto: Victoria Heath, unsplash.com